Tomek

Znajomość Leny i Tomka miała trudne początki. Strach i niechęć (jak dla mnie, w dość tajemniczy sposób) przerodziły się jednak w sympatię ogromnych rozmiarów. Ale od początku... W trakcie jednej z wizyt u dziadków Lena w telewizyjnej Jedynce obejrzała Dobranockę. Hmm... "obejrzała" to złe określenie, lepsze będzie "przeryczała". Widząc Tomka (dla niewtajemniczonych- ciuchcię z Dobranocki "Tomek i przyjaciele"), Córa wpadła w dość rzewny nastrój. Dziadkowie, nie czekając długo, bajkę wyłączyli. Od tamtej pory minął jakiś miesiąc... może dłużej... Tomek w naszym domu, rzecz jasna, nie gościł w tym czasie. Moja Córa sobie o nim jednak nagle przypomniała. Co tam przypomniała! Zażądała, że chce oglądać Tomka! Mówisz- masz! Tym razem ryk przemienił się w ciche chlipanie. Cóż Córę tak wzrusza? Nie wiem do dziś. Jednak o Tomku słyszę co rusz. Wpadłam więc na chytry plan- podarowałam Lenie własnoręcznie skonstruowanego,wyklejonego i obklejonego Tomka-ciuchcię (za inspirację dziękuję blogowej koleżance- mamie Ewki ;)) z cichą nadzieją, że oglądanie telewizyjnej wersji przestanie być niezbędne. Jak na razie (tfu, tfu, żeby nie zapeszyć!), działa!!!!   

Poniżej fotorelacja z pierwszego dnia Tomka w naszym domu.  

 

Tomek je zupę SPINACZOWĄ (nie mylić, że szpinakową).

Po jedzeniu, nie ma przebacz, wycieramy buźkę!

Garkuchnia pełna zupy PUZZLOWEJ i KULKOWEJ, na wypadek, gdyby Tomek był dalej głodny.